m มันเป็นอาการที่ไม่มีวันเข้าใจ เงียบจนเกินเหงา เจ็บแปลบถึงข้างใน รับรู้ลึกซึ้งเดียวดายแต่เพียงผู้เดียว สิ่งที่มีก็มีเพียงแค่ความจริง เราไม่มีใคร ได้ยินเสียงแว่วดังข้างในหู เป็นเสียงที่ทำอย่างไรให้มันแผ่วลง ไม่รู้ เกิดอาการ ตั้งแต่วัน เธอนั้นพูดคำอำลา และจากในครั้งนั้น เมื่ออยู่เงียบเงียบ ทีไร ได้ยินแต่เสียงของใครคนนั้น ที่ทำโลกนี้เหลือเพียงแต่ฉัน และมันจะก้องกังวานไปนานสักเท่าไร เหมือนหัวใจกำลังเป็นโรคร้าย ใจฉันโดนความเงียบมาทำร้าย ยังนึกกลัวว่าฉันจะอยู่ไปไม่ไหว หากวันหนึ่งความเงียบดังเกินไป คอยทำตัวเองให้มีผู้คนรอบกาย ให้ได้ยินเสียง ของใครใครมากมาย จนมันกลบบางคนที่เคยรักกัน กลบอย่างไรก็ยังคงเหลือความจริง เธอนั้นไม่อยู่ คำสุดท้ายเคยดังข้างในหู แต่แล้วเวลาผ่านไปทำไมยังดัง ไม่รู้ บอกตัวเอง เปิดเพลงฟัง อีกครั้งให้เพลงมันดัง จนกลบความเวิ้งว้าง บนโลกที่ไม่ มีใคร r m r

m Man Pen Akan Thi Mai Mi Wan Khaochai Ngiap Chon Koen Ngao Chep Plaep Thueng Khangnai Rapru Lueksueng Diaodai Tae Phiang Phu Diao Sing Thi Mi Ko Mi Phiangkhae Khwamching Rao Mai Mi Khrai Daiyin Siang Waeo Dang Khangnai Hu Pen Siang Thi Tham Yangrai Hai Man Phaeo Long Mai Ru Koet Akan Tangtae Wan Thoe Nan Phut Kham Amla Lae Chak Nai Khrangnan Muea Yu Ngiap Ngiap Thi Rai Daiyin Tae Siang Khong Khrai Khon Nan Thi Tham Lok Ni Luea Phiangtae Chan Lae Man Cha Kong Kangwan Pai Nan Sak Thaorai Muean Huachai Kamlang Pen Rok Rai Chai Chan Don Khwam Ngiap Ma Thamrai Yang Nuek Klua Wa Chan Cha Yu Pai Mai Wai Hak Wan Nueng Khwam Ngiap Dang Koenpai Khoi Tham Tua-eng Hai Mi Phukhon Rop Kai Hai Daiyin Siang Khong Khrai Khrai Makmai Chon Man Klop Bang Khon Thi Khoei Rak Kan Klop Yangrai Ko Yangkhong Luea Khwamching Thoe Nan Mai Yu Kham Sutthai Khoei Dang Khangnai Hu Tae Laeo Wela Phan Pai Thammai Yang Dang Mai Ru Bok Tua-eng Poet Phleng Fang Ik Khrang Hai Phleng Man Dang Chon Klop Khwam Woengwang Bon Lok Thi Mai Mi Khrai r m r