m เหม่อมองบนฟ้าไกล จ้องมองด้วยความสงสัย ว่าใครกันนะใคร ที่พาให้เธอเดินหลงทางมาเจอกับฉัน มีคนเป็นล้านคน ช่างไร้เหตุจริงจริงที่เราเจอกัน จากเป็นคนไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองซ้ำซ้ำ ตกลงคือพรหมลิขิตใช่ไหม ที่เขียนให้เป็นอย่างนั้น ตกลงให้เรารักกันใช่มั้ย อย่างนั้นขอได้หรือไม่ โปรดอย่าทำให้เราพลัดพราก ให้เรารักกัน เนิ่นนานถึงจนวันตาย ฉันขอได้ไหม m เมื่อก่อนลมหายใจ ก็คิดว่าเป็นของฉัน แต่พอได้พบเธอ เพิ่งรู้จริงจริงลมหายใจคือเธอเท่านั้น r m คนมีอีกเป็นล้านคน ไม่มีเหตุผล ที่เธอต้องเลือกฉัน จากเป็นคนที่ไม่เชื่ออะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถามตัวเองอีกครั้ง r ฉันขอได้ไหม

m Moe Mong Bon Fa Klai Chongmong Duai Khwam Songsai Wa Khrai Kan Na Khrai Thi Pha Hai Thoe Doen Long Thang Ma Choe Kap Chan Mi Khon Pen Lan Khon Chang Rai Het Ching Ching Thi Rao Choe Kan Chak Pen Khon Mai Chuea Arai Sutthai Kodai Tae Tham Tua-eng Sam Sam Toklong Khue Phrommalikhit Chai Mai Thi Khian Hai Pen Yang Nan Toklong Hai Rao Rak Kan Chai Mai Yang Nan Kho Dai Ruemai Prot Ya Thamhai Rao Phlatphrak Hai Rao Rak Kan Noennan Thueng Chon Wan Tai Chan Kho Dai Mai m Muea Kon Lomhaichai Ko Khit Wa Pen Khong Chan Tae Pho Dai Phop Thoe Phoeng Ru Ching Ching Lomhaichai Khue Thoe Thaonan r m Khon Mi Ik Pen Lan Khon Mai Mi Hetphon Thi Thoe Tong Lueak Chan Chak Pen Khon Thi Mai Chuea Arai Sutthai Kodai Tae Tham Tua-eng Ik Khrang r Chan Kho Dai Mai